ریشه در آشوب

حس غریبی است که از شهری که پیشتر – خوب یا بد – خانه‌ات بوده گذران و شتابان بگذری. خانه محل قرار است و سکون؛ حال باید به‌ناگزیر و بی‌درنگ از کوچه‌هایش گذر کنی. یادت بخیر… ۰

چه باید بگویم. من و این همه پرسش پریشان‌کننده. من و این همه تردید، نه به آنچه که در پیش رو هست – اگر فردایی باشد البته – بلکه به هر آنچه دیروز بر من گذشته است؛ یا از دست ادامه مطلب…

رابطه میان میل و شرم! این بود یکی از آن مفاهیمی که این همه سال در پی‌اش می‌گشتم تا عاقبت در این نوشتار از ترجمان یافتمش (اینجا):«چنان نومیدانه میل به خوردن داشتم که شرمسار می‌شدم. … میل فراوان شرم‌آور است. ادامه مطلب…

بغضیم در انتظار یک شانه مجال چشمی که به خون نشسته در خواب محال گفتی که بیا دوباره ققنوس شویم کو شوق؟ چه آتشی؟ کدامین پروبال؟ ۰

«تو مال اینجا نیستی!» همه‌تان راست می‌گویید. حق با شماست. من مال اینجا نیستم. ای کاش گریخته بودم در آن روز تبدار. گرچه می‌دانم به هر کجا که می‌گریختم، صداها بلندتر می‌شد که «تو مال اینجا نیستی!» نمی‌دانم شاید دوست ادامه مطلب…

از من بپرسی دعوا بر سر کلاسیک یا مدرن بودن زندگی و البته عشق است. با بخش عمده‌ای از نوشته‌های این کتاب همدلی دارم. گرچه تعابیر پاره سی و یک کتاب را در مورد خاستگاه عشق منطقی‌تر می‌دانم، اما در ادامه مطلب…

شاید فردا باید یکسره کنم تکلیف خودم را با این جاده. شاید ناگاه فردا. تا ببینم چه شود. ۰

هنر از این حیث به سیاست شبیه است که می‌کوشد دوپهلو سخن بگوید؛ هم براند و هم دعوت کند؛ هم بخواهد و هم از خواستن تن بزند. و البته بخشی از این کار ناشی از میل به حفظ غرور و ادامه مطلب…

نباید اصرار می‌کردی دوست عزیز. حالا رودربایستی و تحمل جمع را چگونه باید بر خود هموار کرد؟ ۰

امروز که ترم دانشگاه رو به پایان است دو نقش فرعی تاره را بازی کردم؛ آنقدر روان که حتی خودم هم باورم شده بود واقعاً دارم امتحان می‌گیرم و برگه تصحیح می‌کنم. البته این نقش‌ها را همان سال گذشته یکجا ادامه مطلب…