سیاستِ هنر

هنر از این حیث به سیاست شبیه است که می‌کوشد دوپهلو سخن بگوید؛ هم براند و هم دعوت کند؛ هم بخواهد و هم از خواستن تن بزند. و البته بخشی از این کار ناشی از میل به حفظ غرور و عزت نفس است. چنین هنری به ناچار به اشاره و تلویح و تلمیح پناه می‌برد تا به وقت ضرورت بتواند از در انکار درآید. دشواره اصلی آنجاست که اشاراتی چنین توقع در پی بیاورد در روابط بین‌الاشخاصی. به عبارت ساده، هرکه باد می‌کارد، توفان می‌درود و هرکه اشاره‌پردازی می‌کند، خوشه انتظار خواهد چید.