هنر از این حیث به سیاست شبیه است که می‌کوشد دوپهلو سخن بگوید؛ هم براند و هم دعوت کند؛ هم بخواهد و هم از خواستن تن بزند. و البته بخشی از این کار ناشی از میل به حفظ غرور و عزت نفس است. چنین هنری به ناچار به اشاره و تلویح و تلمیح پناه می‌برد تا به وقت ضرورت بتواند از در انکار درآید. دشواره اصلی آنجاست که اشاراتی چنین توقع در پی بیاورد در روابط بین‌الاشخاصی. به عبارت ساده، هرکه باد می‌کارد، توفان می‌درود و هرکه اشاره‌پردازی می‌کند، خوشه انتظار خواهد چید.
«مرا بشنوید!»، «مرا ببینید!». دریچه این را می‌گوید. دریچه، برخلاف تصور در پی همدلی نیست. در پی همدلی خواستن است. برای همین است که مخاطب دریچه مهم‌تر و انسانی‌تر است تا صاحب آن. برای همین ادامه مطلب…
بـاشـد بروی بجای ما، خوش باشـی؛غـم را بزنی به پای ما، خـوش باشی؛مـا نغمـه نابجـا و نـاخـوش بـودیم؛ای کـاش بدون نای ما خوش باشـی. 0
به دنبال قندی یا چیزی می‌گشتم برای صرف کردن چای. تو گویی چای هم ضمیری است یا فعلی یا زمانی که صرفش می‌کنند. و اگر نبود این دلخوشی کوچک نوشیدنی، خودم را، زمان را و ادامه مطلب…