رابطه میان میل و شرم! این بود یکی از آن مفاهیمی که این همه سال در پی‌اش می‌گشتم تا عاقبت در این نوشتار از ترجمان یافتمش (اینجا):
«چنان نومیدانه میل به خوردن داشتم که شرمسار می‌شدم. … میل فراوان شرم‌آور است. وقتی به چیزی اشتیاق داری، اگر خودت را از آن محروم کنی کمتر شرم می‌کنی. به همین خاطر به وضع میل بدون کامیابی عادت کردم. به جایی رسیدم که گرسنگی را به خوردن، و تمنّای حماسی را به عاشقی هرروزه ترجیح می‌دادم».
پ.ن. پس چرا برخی از میل، شرم نمی‌کنند؟ به گمانم به پیامبر درونشان یقین آورده‌اند؛ مؤمن هستند به خودخواهی خویش؛ از آن دست مؤمنان راست‌کیشی هستند که هرگز چون و چرا نمی‌کنند. شک، دیگرخواهی و خودکم‌پنداری است که میل را به شرم می‌پیوندد.
سپاس بسیار نویسنده گرامی، چقدر منتظر این توضیح بودم.
